געטאָ
מיר שטײען בײַ די װענט
מיט הערצער מיט פֿאַרקלעמטע,
מיט אַראָפּגעלאָזטע הענט
װי בײַ אַ װײנענדיקער װערבע.
עס קוקן אױגן שטאַר
און זינקען אײַן טיף אין דער װײטקײט
און ס’בלײַבט אין זײ דער צער ־
די אײביקײט.
שװער צו זען די װעלט דורך ענגע מױערן,
די שײַן האָבן פֿאַרשטעלט די געטאָ־טױערן ־
פֿאַרמאַכסט די אױגן נאָר,
דאַן זעסטו אַלץ, װי אין אַ חלום,
ס’דערשײַנט װי אױף דער װאָר
די גרױסע װעלט.
געטאָ!
דיך פֿאַרגעסן װעל איך קײן מאָל ניט.
־ אײכאָ ־
איז דײַנ האַרציקע,
דײַן טרױעריקע ליד.
כ׳זע דאָ דײַנע טרערן,
דײַנ אומעט און דײַן פּײַן.
כ’הער דאָ דײַן געבעט:
װאָס װעט זײַן, װאָס װעט זײַן?
אין דײַנע געטאָ-געסלעך איז מיר ענג,
דאָס האַרץ אַזױ באַטריבט,
און כאָטש כ’פֿאַרשטײ, ס’טוט װײ ־
דאָך איז מיר אַזױ ליב . . .
געטאָ!
דיך פֿאַרגעסן װעל איך קײןמאָל ניט!
